“Ze hebben contacthonger”, zei ik vorige week tegen een collega. Tijdens deze lockdown in de winter van 2021 mogen eindexamenleerlingen en kwetsbare leerlingen naar school komen. En dat is prettig voor ze, al is de school een rare surrealistische werkelijkheid op dit moment. Er heerst vooral stilte. Een pleidooi voor de simpele vraag: Hoe gaat het met je? Geef de jongeren hoop in deze coronatijd.
Allemaal kwetsbare leerlingen
Elke morgen sta ik buiten bij de ingang van de deur om de leerlingen te verwelkomen. Meestal sta ik daar samen met een afdelingsleider. Het grote doel is dat leerlingen zich bij de voordeur al gezien voelen. Er was even een periode waarin we vooral mondkapjescontroleurs leken te zijn. Die tijd is gelukkig voorbij. Zodra de leerlingen de hoek om komen en ons zien staan gaan de handen op zoek naar de mondkapjes. Over een maand kan ik je denk ik van elke leerling vertellen waar hij of zij z’n mondkapje bewaart.
Nu er zo weinig leerlingen de school binnenkomen kunnen we elke leerling echt begroeten. Er is ruimte om een leerling kort te bemoedigen of even een kleine prik de goede richting op te geven. Wat mij vooral opvalt is dat het eigenlijk allemaal kwetsbare leerlingen zijn die de school binnenkomen. Het leven is momenteel zwaar. Ik zie gebogen schouders en er wordt weinig gelachen achter de mondkapjes. Als je ze spreekt hoor je de onzekerheid over de toekomst: wat gaat er gebeuren met het eindexamen? Hebben we genoeg les gehad om de schoolexamens te maken? Hoe start ik mijn nieuwe opleiding nu ik alleen een online open dag heb kunnen bezoeken?
Hoe gaat het met je?
De vraag ‘hoe gaat het met je’ is momenteel echt de belangrijkste vraag die je een leerling kunt stellen. En ik stel die vraag heel veel. Heeft iemand gespijbeld van een online les? Dan is mijn eerste vraag; hoe gaat het met je? Trek je het allemaal nog? Kunnen we iets voor je doen?
Ik merk dat leerlingen honger naar contact hebben. Vooral de leerlingen die sociaal niet heel sterk zijn, of juist net wat volwassener dan de rest, blijven langer hangen bij de ingang van de school. Ze komen naar mijn werkplekje toe als ik ze even aankijk. Ze vertellen mij hoe het met ze gaat, soms zonder dat ik het aan ze vraag. Als ik vragen stel over absentie of te laat komen krijg ik echte antwoorden. Geen smoesjes meer, maar verhalen. Nee, je hoeft niet nu niet na te komen, blijf mij wel vertellen hoe het met je gaat.
Transparantie blijft over
Sommige volwassenen kunnen in deze coronatijd geen antwoorden geven aan jongeren. Omdat ze zelf te bang zijn. Ze volgen regels op zonder dat ze weten waarom. Ze worden bozer dan nodig als jongeren zich niet aan de regels houden. Er is veel verdriet doordat er mensen gemist worden door corona. Er is angst omdat je niet weet wanneer je ziek wordt. En volgens mij proef ik ook wanhoop bij volwassenen. Omdat ze niet weten of ze voor hun hart of voor hun verstand moeten kiezen. Sla ik wel die arm om de schouder, of blijf ik op een veilige afstand staan? Geef ik wel die persoonlijke uitleg binnen de 1,5 meter of laat ik die kans op contact schieten? Binnen mijn kerk merk ik ook onzekerheden: zal ik wel of niet contact op nemen met de jeugdgroep? Zitten ze wel op mij te wachten?
En dat is extra moeilijk omdat jongeren die hoop juist zo nodig hebben. Wij zijn de volwassenen die over de chaos heen moeten kunnen kijken. Maar de werkelijkheid is dat we het niet kunnen. Omdat we met elkaar deze pandemie voor het eerst meemaken.
Jeugdtrends 2021
In januari kwam ‘Jeugdtrends 2021’ uit. De christelijke jongerenorganisaties maken ieder jaar een foto van de jongeren: hoe gaat het met ze, welke gevoelens overheersen er, welke uitdagingen liggen er. Met als doel om antwoorden te vinden op de vraag: wat hebben jongeren van ons nodig.
Op mijn reliblog schreef ik daar een klein stukje over.
Meer dan ooit komt naar voren dat jongeren behoefte hebben aan verbinding. Diep contact met andere jongeren, maar ook met volwassenen. Ze hebben transparantie nodig van volwassenen. Daar leren ze van, daar halen ze zelfvertrouwen uit.
Ik herken het zeker tijdens deze tweede lockdown. Leerlingen zijn volgens mij op zoek naar het eerlijke verhaal. Ze willen weten waarom ik ervoor kies om mondkapjes te dragen, ook al geloof ik er persoonlijk niet zo in. Ik vertel ze waarom ik het belangrijk vind dat ze mij een antwoord geven als ik ze een bericht stuur.
Blij met hoopgevers
Ik word blij van onderwijzers, leraren en jongerenwerkers die via de sociale media hoop willen geven aan jongeren. Leuke filmpjes, lekker gek doen, serieuze gesprekken, mooie filmpjes, verbindende activiteiten. Allemaal om de jongeren hoop te geven. Ik vind het gaaf. Er komen steeds meer juffen en meesters op Instagram valt mij op. Ze stappen over hun onzekerheid heen, omdat ze er willen zijn voor hun leerlingen. Communiceren via Instagram of Snapchat gaat zoveel gemakkelijker dan via de email. Jongeren lezen geen mails, lezen geen magisterberichten. Contact moet echt via de apps die elke dag open staan in de telefoons van de jongeren.
Het zijn allemaal manieren om te vragen: Hoe gaat het met je? Ik zie jou staan, ik denk aan jou. Op afstand weliswaar, maar ik sta voor je klaar. Ik wil weten hoe het met je gaat. Want we houden vol en er is een leven na corona. Maar van deze tijd maken we ook wat!
Kan je hoop geven? Sla geen mogelijkheid over!
Lees hier over de jeugdtrends 2021 of het blog ‘Verwende jongeren bij het zwembad’
Photo by LinkedIn Sales Navigator on Unsplash
Echtgenoot | Vader | Christen | Leerlingbegeleider | Blogger. Ik vind het leuk om met van alles en nog wat bezig te zijn. De rode lijn is steeds dat ik wil losmaken, maximaliseren en inspireren. Wat goed is nog mooier maken. Volg mij via de socials en kijk ook eens op www.chielvoermanblog.nl voor mijn reliblogs.