Anderhalve week geleden was ik op het mini-symposium van Hospice De Regenboog in Nunspeet. Deze kleinschalige zorgorganisatie bestaat nu 5 jaar en dat mocht natuurlijk gevierd worden. Het ging over de dilemma’s in de palliatieve terminale zorg. Als je benieuwd bent naar de presentaties die gehouden zijn kan je terecht op deze pagina waar ik de hand-out heb gezet.
Eén van de lezingen ging over “Empathie of compassie”. Goed om daar eens over na te denken! Er is gevoelsmatig een verschil tussen deze twee begrippen en zeker als je er ook nog het woord sympathie bij zet. Sympathie is kurkdroog, Empathie wordt al wat smeuïger maar het blijft op afstand, droog en bij hulpverleners zelfs afstandelijk vanwege de aangeleerde taal die er bij hoort.
Compassie komt van binnen uit. Je hart reageert op het hart van die ander. Kijk elkaar in de ogen en zie wat er gebeurt. Wat voel je bij jezelf als je dat doet en wat resoneren de ogen van die ander daar weer op.
Wat zou er gebeuren in de hulpverlening als we echt vanuit compassie zouden werken. Als we de cliënt, gast, patiënt écht zien staan. Niet alleen het probleem of de hulpvraag van dit moment. Ook de context, de reden, de aanleiding, de oorsprong, het zijn. Voordat de cliënt het ziekenhuis binnenkwam was hij gewoon mens.
Mooie lezing. En uiteraard ga ik daar zelf weer verder mee op de loop.
Want wat een kans voor christelijke organisaties en hulpverleners: met de ogen van Jezus kijken naar die ander. Dan zien ze wat God ziet. Dan geef je net als Petrus ‘alles wat je hebt’. En dat is Jezus en zijn opstandingskracht.
Zouden er wachtlijsten bestaan als je werkt vanuit compassie? Misschien wel niet.
Kijk maar eens naar dit indrukwekkende filmpje dat ook tijdens de lezing werd vertoond. Kijken met je hart.
Echtgenoot | Vader | Christen | Blogger | Ik vind het leuk om met van alles en nog wat bezig te zijn. De rode lijn is steeds dat ik wil losmaken, maximaliseren en inspireren. Wat goed is nog mooier maken. Kijk ook op www.stukverderschrijven.nl
Deze vraag hield me jaren bezig, totdat ik vandaag een heldere uitleg kreeg van Tania Singer. Zij onderzoekt het socio-neurologisch gebied van menszijn. Er is veel onderzoek gedaan de laatste jaren. Ze concludeert dat empathie onbewust ‘meevoelen/resoneren’ is met anderen. Dit kan ook leiden tot empathische ‘stress’ , dat we dus teveel voelen en overweldigd zijn. Dit kan leiden tot bijvoorbeeld burnout of cynisme. Dus voor mij zijn empathie zijn de voelsprieten van compassie. Compassie is het willen opheffen van het lijden van jezelf en anderen, met moed en vaardig handelen.
Voor meer info over Tania Singer kijk op https://www.youtube.com/watch?v=HQKoWEhp8no
Bart, bedankt voor je reactie. Ik ga daar eens over nadenken. Zoals jij het hier beschrijft zou ik die empathie geloof ik compassie noemen. En de compassie wordt misschien iets als ‘goed doen’. Interessant wel die definitie. Ben benieuwd hoe de sociale academies daarop gaan reageren.